Bazen rastlıyorum bazı yazarlar için şöyle diyorlar: “İyi bir yazar ama yalnız takılıyor.” Bazılarına göre ise yazarın yalnızlığı kendini beğenmişliğinden kaynaklanıyor. Yazarlar hakkında bu gibi yargılar yanlış bir ezberden kaynaklanıyor. Sayısal bakımdan yalnızlık yazarın kusuru değil, normalidir. Eğer gerçek sahici bir yazarı tanımlıyorsak bu yazar yalnız bir insandır. İki nedenden dolayı yazarlar yalnız kalırlar: Birincisi normal olanıdır, çünkü bir insan kitap okurken ve yazarken yalnız olmak zorundadır. İnsan bu iki etkinliği sadece yalnız, tek başına kaldığında gerçekleştirebilir. Yazarlığın hakkını veren, iyi okuyan ve iyi yazan bir yazar yalnız olmak zorundadır. Bu yalnızlık yaşam boyu onun kaderi olur.

İkincisi de yine birincisiyle bağlantılıdır. Eğer bir yazar özgün olur, ezber bozarsa akıntılara karşı yürek çekerse ekstra bir yalnızlık daha eklenir normal yalnızlığına…

Yalnızlığın birinci kategorisinde çok yazar vardır. Sürekli okuyup yazdıkları için çevreleri çok kalabalık olmaz ve bu okuyan yazan yazarın tercihidir. İkinci kategorideki yazarların sayısı çok değildir. Bunlar normal yalnızlığın üzerine özgün oluşları ve ezber bozmaları nedeniyle de mahallelerinden aforoz edilirler. Dünya edebiyatında Tolstoy, Dostoyevski, Kafka bu ekolden sayılırlar. Kafka bir yazısında, “Yazmak, mutlak bir yalnızlıktır,........

© Hür Fikirler