Giriş

Modern ekonomi, karmaşık ve çok katmanlı şirket yapılarını beraberinde getirmiştir. Özellikle holdingler ve grup şirketleri, ticari hayatın vazgeçilmez birer aktörü haline gelmiştir. Bu yapılarda, hukuken bağımsız tüzel kişiliklere sahip şirketler arasında fiili bir yönetim ve malvarlığı birliği oluşması, sıkça karşılaşılan bir durumdur. Peki, bu iç içe geçmiş şirketlerden birinin iflası durumunda ne olacaktır? Alacaklılar, borçlu şirketin hukuken ayrı ama fiilen tek bir ekonomik bütünün parçası olan diğer grup şirketlerinin malvarlığına başvurabilecek midir? İşte bu noktada, Anglo-Amerikan hukukunda “Substantive Consolidation” (Malvarlıklarının Esastan Birleştirilmesi) olarak bilinen teori devreye girmektedir. Bu bilgi notunda, tamamen şahsi görüşlerim ve bir icra hukuku uygulayıcısı olarak edindiğim tecrübeler ışığında, bu teorinin Türk İcra ve İflas Hukuku’ndaki uygulanabilirliğini, özellikle Yargıtay’ın geliştirdiği “organik bağ” kavramı çerçevesinde ele alacağım.

Türk Ticaret Hukukunun Temel Taşı: Tüzel Kişilik ve Malvarlığı Ayrılığı İlkesi

Türk Ticaret Kanunu’nun temel felsefesi, “tüzel kişilik” ve “malvarlığı ayrılığı” ilkelerine dayanır. Buna göre her şirket, ortaklarından ve diğer şirketlerden bağımsız, kendine ait bir hukuki varlığa ve bu varlığa özgülenmiş bir malvarlığına sahiptir. Bu ilkenin doğal sonucu, bir şirketin borçlarından dolayı sorumluluğun, o şirketin kendi malvarlığı ile sınırlı olmasıdır. Bu, hukuki güvenlik ve öngörülebilirlik açısından ticaret hayatının temel direğidir. Ancak bana göre, bu temel ilke, kötüye kullanıldığında alacaklılar için aşılamaz bir duvara dönüşebilmektedir.

Duvarı Yıkmak: Tüzel Kişilik Perdesinin Kaldırılması ve Organik Bağ Teorisi

Türk hukukunda, tüzel kişilik perdesinin kötüye kullanılmasına karşı, kanunda açık bir düzenleme........

© Hukuki Haber