Türk müziği korolarının sesi, ruhu ve direği olan şefler... Onlar ki, ellerindeki bagetle sadece notaları değil, aynı zamanda onlarca farklı egoyu, sayısız bürokratik engeli ve bitmek bilmeyen mali yükü yönetirler. Dışarıdan bakıldığında, şef kürsüsü, bir sanat zirvesi gibi görünür. Oysa o kürsü, çoğu zaman, sanatın ve emeğin sürekli olarak değersizleştirildiği bir savaş alanının tam ortasıdır.

Bu yola, müziğe ve sanata olan aşkla çıkılır. Bir avuç gönüllü korist ile koro kurma hayaliyle yola çıkan şef, ilk engeli daha çalışma ortamı ararken aşındırdığı kurum ve dernek kapılarında yaşar. Sanatçının emeği ve bu işe ayırdığı yıllardan bihaber dernek başkanları, kapıları lütfederek açar, yaptığınız işi ise bir çırpıda "lay lay lom" diye niteler. Sanki yılda yapılan yüzlerce etkinlik, bu değerli sanat formunun ciddiyetini hafifletiyormuş gibi, şefin mesleği ve sanatı bir anda ayaklar altına alınır. Teşekkür beklenirken karşılaşılan bu saygısız yaklaşım, müziğin ilk notasından önce şefin kalbini yorar.

Yorgunluk sadece kurumsal cepheden gelmez. Koristlerin kendi içindeki kaprisleri, egoları ve bitmek bilmeyen talepleri, müziğin sesini........

© Hedef Halk