Günümüz Türkiye’sinde emeğin kıymetinden bahsederken bir ironiyle karşı karşıyayız: Taşeron işçiliği kaldırdığını iddia eden siyasi irade, aslında bu sistemi başka başlıklar altında yeniden üretmiştir. Bir yanda KİT’lerde çalışan ama kadroya alınmayan binlerce emekçi, diğer yanda belediye şirketlerine geçirilen ama kadrolu kabul edilmeyen çalışanlar. Ortak noktaları ne mi? Sistemin dışına itilmiş olmaları. İktidarın geçmişte verdiği kadro sözü aslında emekçileri oyalamanın siyasi biçimidir.

Kamu İktisadi Teşebbüslerinde (KİT) yıllardır görev yapan işçilere verilen “kadro sözü”, artık bir vaat değil, bir muamma haline geldi. Defalarca miting kürsülerinden dillendirilen bu vaat, seçimden seçime hatırlanan bir “vaat rutini”ne dönüştü. Bu insanların hayatlarını ipotek altına alan belirsizlik hali, sadece ekonomik değil, aynı zamanda psikolojik bir yıkım sürecine dönüştü. “Hepsine kadro verdik, bizden bir şey beklemeyin” gibi cümlelerle, hak arayan işçiye sitem edilir hale gelindi. Hâlbuki bekledikleri bir lütuf değil, yıllardır alın teri döktükleri işler için anayasal haktı.

Belediye Şirketleri (BİT): Yeni Taşeronluk Alanı

Belediyelerde ise bambaşka bir tablo var. 696 sayılı KHK ile işçilere “kadro geliyor” denildi ama bu kadro belediyelerin iştiraki olan şirketlere geçiş olarak uygulandı. İşçiye “artık taşeron değilsin” denildi ama hakları taşeron işçiden farksız kaldı. Hukuken işçi statüsü değiştirilmiş gibi gösterildi ancak fiiliyatta statü aynen devam etti. Hatta bazı belediyelerde, işe alımlar ve işten çıkarmalar artık siyasi referanslara bağlandı. Bu uygulamalar ne sosyal hukuk devletine yakışır ne de sosyal adalet ilkesine. Kimi belediyelerde aynı işi yapan iki personel arasında ücret, izin ve sosyal haklar konusunda uçurumlar oluştu. Kadrolularla aynı sorumluluğu taşıyan şirket işçileri, adeta gölgede çalışıyor.........

© HalkTV