Pandeli ★★

Mısır Çarşısı içi, Eminönü-İstabul

Bir sır vereyim mi? İstanbul’un sıcaktan kavrulurken Mısır Çarşısı’nın içindeki Pandeli’ye gidin. Denizden gelen rüzgar o küçük pencerelerin arasından içeri sızıyor ve bina tarihi yalıtımıyla serinliği içeride tutuyor. Herkes dışarıda kavrulurken içeride korunuyorsunuz. Havanın çok soğuk olduğu İstanbul ayazındaysa Pandeli’nin kaloriferleri haddinden fazla yanıyor, o yüzden bu sefer cama uzak yere oturmak gerekiyor.

Hava durumu Pandeli’ye gitmenin tek sebebi değil. Kağıt üzerinde—ve pek çoğumuzun algısında—burası bir turist lokantası. Kışın New York’ta gitmediğimiz omakase kalmayan Meltem Cumbul’la bu sefer burada buluştuk; ona insanın zaman zaman kendi şehrinde turist olmasının keyif verdiğini söylüyordum. Bu hissi veriyor Pandeli.

Cumbul yakın zamanda ilk kitabını yayımladı. “Bent Oyununda Fütursuz Oyunculuk” onun bir yüksek lisans tezi titizliğinde hazırladığı ilk kitabı, Eric Morris’in yaygınlaştırdığı bir oyunculuk metodunun incelenmesi. Los Angeles’ta Morris’le çalışan ve onun sistemini Türkiye’ye getirip Türkiye’de öğreten tek kişi olan Cumbul. Ama yemeğe Daniel Day Lewis gibi o aralar canlandıracağı bir karakter şeklinde değil, kendisi olarak geldi. Hatta daha sonra biraz daha turist gibi davranıp Mısır Çarşısı’nda eve alışveriş yaptık.

Dışarıdan belki bu da bir turist aktivitesi gibi görünüyor olabilir, ama yakın çevrelerde yaşayan İstanbullular sık sık gelip buralardan alışveriş yapıyor. Beyoğlu Balık Pazarı’nın eski ruhu kalmadığı için Eminönü turistlerin yanında şehrin gerçek sahiplerine de erzak temin ediyor.

Pandeli de turistlerle birlikte İstanbul’a, İstanbulluya ait olan bir yer.

BAŞLANGIÇLAR ÇOK ŞAŞIRTICI DEĞİL

Mönüden ne seçilmesi gerektiğini çok iyi bilmek gerekiyor. Benim için en şaşırtıcı olan mönüdeki seçeneklerin pek şaşırtıcı olmamasıydı. Halbuki belleğimde daha yaratıcı, başka yerlerde bulunmayan yemekleriyle kalmış Pandeli. Kereviz, pilaki, közlenmiş patlıcan salatası, lakerda gibi başlangıçlar var. Hepsi mevsimine göre değişiyor.

Başka bir mekanında tesadüfen karşılaştığım Yücel Özalp burayı Menderes Utku ve Muzaffer Yıldırım’la yeniden açarken mutfağı herhangi birine değil, kafasına koyduğu aşçıya emanet etmek için çok uğraştığını anlatıyordu. Aşçının eşini de ikna edip emeklilikten döndürmüş. Bu iş sadece duvardaki çiniyle, lokantanın şöhretiyle, gelen turistler ya da ünlülerin fotoğraflarıyla olmuyor. Yemeğin de belli bir........

© Habertürk