Dün sevgili Esin’i (Övet) okuyunca sadece 90’ları ve 2000’leri değil Bodrum’un 80’lerini de hatırlayan biri olarak hüzünle oturdum masamın başına.

Evet ben bu beldenin (daha doğrusu artık megakent görünümlü köy demeli galiba) henüz Yalıkavak’ta sadece restoran olarak Çavuş’un yeri ve birkaç salaş balıkçı olduğu halini gayet iyi bilirim.

Aman canım o da eski mi derseniz daha geriye de gideyim…

Annem ve babam ben doğduktan kısa süre sonra o dönem Türkiye’de bir ilk olan ‘devre mülk’ sisteminden 15 günlük bir devre almışlar.

Her yıl Turgutreis’e gelir, Karaincir Plajında yüzermişiz.

Yüzme kısmını pek hatırlamıyorum ama plaj kısmını unutmam mümkün değil.

48 yıllık hayatımın en uzun yürüyüşünü Karaincir’de yaptım ben.

Henüz emekleyen bir bebekken ilk adımımı orada atmaya karar verip kumun sıcaklığı ile biraz koşup biraz sürünerek denize gitmeye kalkmışım.

Yıllarca ‘büyümek ve Bodrum’u’ o nedenle eş anlamlı sandım.

Küçücük çocuk gözüyle beyaz evli dar sokaklarda yürür, dondurma yer, kalenin alt tarafındaki küçük kumsaldan denize girerdik.

Sonra devremülk satıldı, bir süre sonra bizim için Gündoğan günleri başladı. Daha doğrusu Gündoğan’ın arkasındaki şimdi çok........

© Habertürk