Dün akşam Niyazi Sayın’ın göçüp gittiğini öğrenince üzüldüm, hem de çok üzüldüm, bir dostun ardından yapılması gerekenleri yaptım ve sonra gayrıihtiyari şekilde “Başka kim kaldı?” diye düşündüm.

Ama, aklıma hiçkimse gelmedi! Durakta eski İstanbul’un kültürünü, âdetlerini, zerafetini ve hattâ hergeleliğini temsil eden tek bir kişinin bile kalmadığını farkedip ürperdim. Niyazi Bey son yolcu idi ve gitmişti!

Niyazi Sayın’ın kim olduğunu yazmak ve hakkında birşeyler söylemek bence gereksizdir. Bilenler zaten bilirler, bilmeyenler de merak ettikleri takdirde şimdilerin bilgi kaynağı olan internette bulup öğrenebilirler...

Dolayısı ile bana, vefat eden ve çok sevilen bir dostun hâtırasını yâdetmek düşüyor...

Okuyup yazmak, hiç durmadan öğrenmek yahut sular seler gibi lisanlar konuşmak bilgili olmak mânâsına gelmez. Bilgi ve özellikle de entellektüellik, çocuklukta ve gençlikte içerisinde bulunulan çevreden elde edilir. O çevre kültür ile içiçe, renkli ve çoşkulu ise size verdikleri ile beslenir, kitaplarda yazmayan bilgileri öğrenirsiniz; şayet yeteneğiniz de var ise entellektüel boyutunuz artar ve bir........

© Habertürk