“Alpha”, 2021’de Cannes’da “Titane” ile Altın Palmiye’yi kazanan Fransız yönetmen Julia Ducournau’nun yeni filmi… “Rahatsız edici ama iyi film” diye başlık atmıştım “Titane” için yazdığım eleştiriye. “Alpha”nın da rahatsız edici ve zor olduğu kesin ama bu kez iyi olduğundan o kadar emin değilim.

Filmle ilgili görüşlerime gelmeden önce hikâyeyi özetlemekte fayda var: Açılış, bulmacadan farksız aslında. Neler olup bittiğini daha sonra anlayacağımız kısa sahneler peş peşe geliyor. İlk anladığımız şey, Golshifteh Farahani’nin canlandırdığı anne karakterinin, eve gelen kızı Alpha’nın (Mélissa Boros) kolundaki dövmeyi görünce gösterdiği tepki… Kendisinden izinsiz dövme yaptırmasından ziyade hastalık kapmasından endişe ediyor daha çok.

Film ilerledikçe, devlet hastanesinde doktor olarak çalışan annenin,13 yaşındaki ortaokul öğrencisi Alpha’nın kan yoluyla ve cinsel ilişkiyle bulaşan HIV / AIDS benzeri bir hastalığa yakalanmasından korktuğunu anlıyoruz. HIV / AIDS gibi ölümcül olan ama belirtileri, gelişimi ve beden üzerindeki etkileriyle çok farklı ilerleyen bir salgın hastalık bu… Alpha’nın hasta olup olmadığının kesinleşmesi için 2 haftanın geçmesi gerekiyor ve film, anne kız açısından çok sıkıntılı gelişen bu süreci kapsıyor. Dövme yaptırdığı kolunun sürekli kanaması nedeniyle Alpha’nın okulda yaşadığı sorunlar, ikisi için hayatı daha da zorlaştırıyor. Tam da bu günlerde, madde bağımlısı problemli dayı Amin’in (Tahar Rahim), aniden gelip onların evinde yaşamaya başlaması, Alpha için hayatı çekilmez hale getiriyor. Alpha, dayısını evde istemiyor ama annesi “O benim kardeşim, ona karşı sorumluluklarım var” diyerek ne zaman ne yapacağı belli olmayan Amin’i bağrına basıyor.

Bu arada, kafamızı karıştıran şeyler de olup bitiyor. Golshifteh Farahani’nin değişik saç modeli ve filmin farklı renk paleti, bizi olayların iki ayrı dönemde geçtiği konusunda önceden uyarıyor. Durumu ilk fark ettiğimizde, Ducournau’nun kurduğu puzzle’ı andıran yapının sürüp gideceğini, “büyük resmin” ancak finalde ortaya çıkacağını kestiriyoruz.

Öte yandan, temalar ve alt metinler konusunda benzer bir sıkıntı yok. Filmin ilk yarım saati itibarıyla Ducournau’nun nereye varmak istediğini görüyoruz. AIDS’i akla getiren salgın nedeniyle ayrımcılık ve ötekileştirmenin arttığını, devletin ve toplumun giderek daha acımasız hale geldiğini gösteriyor bize. Annenin, hastane kapısından içeri alınmayan hastaları kabul etmek için mücadele ettiği sahne, bu acımasızlığın bir yansıması… Alpha’nın okulda yaşadığı dışlanma süreci de farklı değil. Böylesi bir dönemde, Amin’in onların yanında yaşamaya başlaması, Alpha için bir çeşit sınav gibi… Çünkü o........

© Habertürk