Hepimizin başına gelir. Film bittiğinde seyirci olarak “doku uyuşmazlığı” gibi bir şey hissederiz. “Suçüstü”nden (Caught Stealing) çıkarken de aynısını yaşadım. Seyretmeden önceki beklentilerim yüksek olduğu için belki... “Nuh: Büyük Tufan” (Noah- 2014), “Anne!” (Mother! - 2017) gibi hiç sevemediğim filmleri olmasına rağmen, Darren Aronofsky her koşulda önemsediğim, yeni işlerini merakla beklediğim bir yönetmendir. Bir “auteur” olduğuna inanırım. Dolayısıyla, onun “suç komedisi” gibi bir janr ile ne yapacağını ve kendi sinemasıyla bağını nasıl kuracağını gerçekten merak ediyordum.

Öte yandan, “Suçüstü” seyrederken sıkıldığım, hemen bitmesini istediğim bir film değildi. Tam aksine, sevdiğim birçok yanı ve detayı vardı: Öncelikle, 1998 yılında New York’ta geçen bir dönem filmi olarak beğendim “Suçüstü”nü. Çok iyi yakalanmış dönem duygusu bir yana, film ilerledikçe Mark Friedberg imzalı prodüksiyon tasarımının karakterler ve onları tanımlayan mekânlar arasındaki ilişkiyi çok iyi kurduğunu düşündüm.

Ana karakter Hank Thompson’ın (Austin Butler) Aşağı Doğu Yakası’nda çalıştığı bar ile ikamet ettiği ev, onun California ve beyzbol geçmişiyle karşıtlık temsil eden karanlık bir görsel dünyanın unsurları olarak geliyor karşımıza. Filmin konsepti, “San Francisco Giants taraftarı Californialı sporcu genç, New York suç dünyasının karanlığına düşerse ne olur?” sorusuna verilen bir yanıt sanki. California bir cennet, o da oradan sürülmüş gibi duruyor. Annesiyle telefonda yaptığı Giants konuşmaları, Hank’in kız arkadaşı hemşire Yvonne (Zoë Kravitz) dışında sevdiği çoğu şeyden uzakta yaşadığının kanıtı… Annesiyle yaptığı telefon konuşmaları da cennet ile cehennem arasında geçiyor sanki. Filmdeki tüm karakterlere baktığımızda acil serviste hemşire olarak çalışan Yvonne, bir melek gibi duruyor.

“Suçüstü”nün yapısı itibarıyla kara film olduğunu söylemek mümkün değil. Ama Aronofsky’nin, sürekli birlikte çalıştığı görüntü........

© Habertürk