“O bir kuş… O bir uçak… Hayır hayır o Superman!!!”

Superman’le ilgili birşeyler yazmaya başlamadan önce sinema tarihinin en ikonik cümlelerinden biri olan girişteki klişeyi yazmamak olmaz; o yüzden girişte bu ritüeli aradan çıkarayım istedim.

Kendi adıma bütün süper kahramanlar bir yana Superman bir yana… En çok onu sevdiğimi söyleyemem ama kalbimde ayrı bir yeri olduğu da yalan değil. Yıllar yıllar önce, develerin tellal pirelerin berber olduğu, çok çok uzak bir galakside, çocukluğumda, Gaziantep’te Nakıp Ali sinemasında ışıklar söndüğünde, karşımdaki sonsuzluk kadar büyük (belki de ben çok küçüktüm), beyazperdede izlediğim ilk sinema filminde gördüğüm, ilk kahramandı Superman… İşte tam da bu yüzden James Gunn’ın Superman’ını izlerken biraz içim burkuldu… Yok yok filmle alakalı bir burkulma değil bu! Şu sıralar sık sık aklıma düşen, adeta benim kriptonitime dönüşen ‘bir daha asla çocuk olamayacağım farkındalığı’ kolumu kanadımı kıran…

David Corenswet, Kripton’dan gelen, Çelik Adam Superman olarak perdede her belirdiğinde, 50 yıllık çocuk gözlerim Christopher Reeve’i aradı durdu karanlığın içinde.

Doğruyu söylemek gerekirse ‘içimdeki çocuk’ günlerdir bana James Gunn’ın Superman’ının Zack Snyder’in gereğinden fazla karanlık ve ciddi Superman’ından daha çok sevdiğini söylüyor. Günlük güneşlik, şıkır şıkır Metropolis’te ‘gamzeli’ Superman’ın ordan oraya uçup Godzilla’nın uzaktan akrabası bir canavarla dövüşmesini izlemek eğlenceliydi gerçekten. Ama işte filmi izlerken ne zaman çocukluğumun elini bırakıp bir başıma kalsam perdedeki cümbüş yordu beni! Dedim ya Superman her dem taze maalesef ben değilim!

DEMOKRATLARLA CUMHURİYETÇİLERİN ‘GÖÇMEN SUPERMAN’ TARTIŞMASI!

Hepimiz........

© Habertürk