Bazı insanlar vardır, size defalarca zarar vermiştir. Sizi küçümsemiş, manipüle etmiş, yormuş, yıpratmıştır. Ama yine de, onları hayatınızdan çıkaramazsınız. Hatta daha da yaklaştırır, özel alanınıza buyur edersiniz. Onlarla görüşmeye, konuşmaya, sırlarınızı paylaşmaya devam edersiniz.

Klinik gözlemlerim ve danışan deneyimlerim gösteriyor ki; birçok birey, açıkça kendisine zarar verebilecek “toksik” insanları hayatında tutmaya devam ediyor. Üstelik bu ilişkileri daha da yakınlaştırıyor. Neden mi?Çünkü zihnin derinliklerinde işleyen eski ve ilkel bir inanç devreye giriyor:
“Tehlikeyi yakınımda tutarsam, kontrol edebilirim.”

Bu davranışın kökeni, bireyin bilinçdışı savunma mekanizmalarında yatar. Özellikle çocukluk döneminde güvenli bağlanma geliştiremeyen bireyler, tehdit algıladıkları ilişkileri kesmek yerine, “idare etmeye” çalışırlar. Bu kişiler için, bir ilişkide zarar görmektense, “zarar vereni kontrol altında tutmak” daha güvenli bir strateji gibi görünür.Terapötik süreçte sıkça rastladığımız şu cümle, bu duygusal gerilimi açıklar:
“Yakınımda olsun ki bana zarar vermesin.”Ancak unuttuğumuz bir........

© Haberton