Zamanla herkes bardağını bırakıp gitti. Çünkü nasılsa biri topluyordu. O kişi sendin. Bir gün sen de bırakınca, ortalık doldu. Ama kimse kendine dönüp “Ben neden toplamıyorum?” demedi. Sana baktılar: “Neden yıkamadın?” İşte o an, senin gönüllü yaptığın şey artık görev olarak görülmeye başlamıştı. Hem de senin rızan olmadan…

İş yerinde de benzer oldu belki. Bir sunumu sen hazırladın, çünkü zamanın vardı. Bir hafta sonra yine sana bakıldı. Üçüncü haftada artık kimse sormadan “Sen yaparsın” dedi. Bir gün yetiştiremedin, tepki gördün. Gönüllülük zorunluluğa dönüştü.

Arkadaş grubunda kahvaltıyı sen düzenledin. Sonraki organizasyonlar yine senin sorumluluğuna geçti. Bir gün sessiz kaldığında, “Hep sen yapardın” dediler. Fark ettin mi? İyi niyetin, beklentiye dönüşmüş.

Evliliğinde, kardeşinle, çocuğunla ya........

© Haberton