Sen de çocukken görülmeyen, yok sayılan, duyulmayan bir çocuk muydun? O zaman özgüveninin neden kırıldığını, neden hep daha fazlasını istediğini, neden mutlu olamayıp eksik hissettiğini anlamak için geçmişe dönüp bakmalısın.

Bir çocuk düşün, heyecanla annesine bir şey anlatmak için yanına koşuyor ama annesi yüzüne bile bakmadan işine devam ediyor. Bir çocuk düşün, babasının ilgisini çekmek için elinden geleni yapıyor ama babası hep meşgul. Bir çocuk düşün, kendi duygularını ifade etmek istediğinde “abartma”, “sus”, “şımarıklık yapma” deniyor.

İşte, sen de böyle bir çocuk olduysan, zamanla duygularını bastırmayı, ihtiyaçlarını görmezden gelmeyi öğrendin. Çünkü ne hissettiğinin, ne düşündüğünün bir önemi olmadığını sandın. Senin için en doğal ihtiyaç olan “görülmek” karşılanmadığında, eksik bir benlik algısı geliştirdin.

Çocuklukta sıcak, güvenli, anlayışlı bir ilişki kuramayan insanlar büyüdüklerinde de sağlıklı bağlar kurmakta zorlanır.........

© Haberton