Bu cümleler size de tanıdık mı? Pek çok danışanım, hayatlarının belirli dönemlerinde başkalarını memnun etmek uğruna kendilerinden vazgeçtiklerini fark ediyor. Peki neden böyle yaparız? Bu davranışın kaynağında ne yatar? Ve daha önemlisi: Kendimizi kaybetmeden nasıl “iyi” olabiliriz?

Onaylanma ihtiyacı, çocuklukta başlar. Eğer bir çocuk sürekli olarak “iyi” olduğu zamanlarda takdir ediliyorsa, zamanla “iyi olmak = sevilmek” inancını geliştirir. Bu çocuk büyüdüğünde de başkalarını mutlu ederek kendi değerini var etmeye çalışır.

Ben de yıllar önce, herkese ‘evet’ diyerek güçlü göründüğümü sanıyordum. Meğer bu, en kırılgan yerimmiş.

© Haberton