Kimi zaman bir rüzgâr uğultusudur o ses, kimi zaman bir çocukluk anısı. İnsanlar yaşar, geçer, unutur; ama sanatçı yaşadığını unutmaz — onu büyütür, şekillendirir, bir tuvale, bir notaya, bir kelimeye dönüştürür. Çünkü onun için yaşamak, aynı zamanda biriktirmektir.

Sanatçının iç dünyası sessiz bir savaş alanıdır. Kendiyle, hayalleriyle, zamanla mücadele eder. Gecenin bir vakti, herkes uyurken o hâlâ arayıştadır: “Bir duyguyu nasıl görünür kılabilirim?” Bu soru, onu uykusuz bırakır, bazen yalnızlaştırır ama aynı zamanda hayatta tutar. Çünkü o, dünyanın görmediği bir rengi bulmakla yükümlüdür.

Toplum, sanatçının sadece eserini görür; ama o eserin arkasında kaç kez yıkıldığını, kaç kez yeniden başladığını bilmez. Oysa her fırça darbesi, bir pişmanlığın izidir; her cümle, iç........

© Haberton