Yıllarını Arapça öğretmede geçiren bir öğretmen, bir hocaolarak, öğrencilerime tavsiyelerde bulunurum. “Sabah namazına, Yatsı namazına yerinizden kalkın, camiye gidin, imamın kıraatini dinleyin, ayetleri düşünün” derim. Bu sözleri söylerken aslında sadece öğrencilerime değil, kendime de söylüyorum, daha doğrusu söylemeliyim. Çünkü öğretmenlik, sadece bilgi aktarmak değil; aynı zamanda kendini eğitmek, kendini dönüştürmek ve söylediğini yaşamak demektir.

Bu gün, öğretmenin kendi sözleriyle nasıl eğitildiğini, öğrencinin öğretmene nasıl bir ayna tuttuğunu ve Arapça öğretiminde bu içsel farkındalığın nasıl bir derinlik kazandırdığını sizlerle paylaşmak istiyorum.

Öğrencilerime camiye gitmelerini, imamın kıraatini dinlemelerini, ayetleri analiz etmelerini önerdiğimde, içlerinden biri mutlaka şu soruyu soracaktır:
“Peki Hocam, bu söylediğiniz tavsiyeyi siz de yapıyor musunuz?”

İşte bu soru, gerçek öğretmen için bir dönüm noktasıdır. Çünkü öğrenci, öğretmenin sadece anlattıklarına değil, yaşadıklarına da bakar. Öğrencinin bu sorusu, mesleğine inanmış ve kendini öğretmeye adamı bir öğretmenin kendi hayatına dönüp bakmasını sağlar. Ben de bu soruyla karşılaştığımda, kendime şu soruyu sordum:
“Ben gerçekten söylediğimi yaşıyor ve öğrencilereyaptığım tavsiyeleri uyguluyor muyum?”

Öğretmenin bu iç muhasebesi, öğretmenin kendi gelişim yolculuğunun başlangıcıdır. Aslında bu muhasebe sadece öğretmene has ve onunla sınırlı olan bir muhasebe de değildir. Aslında her ana/baba, her yönetici/ her sorumluluk sahibi insan bu iç muhasebeyi yapmalıdır.

Hemen hemen bütün öğrenciler, öğretmenlerinin ne kadar bilgiye sahip olduğundan çok, ne kadar samimi olduğuna, söyledikleriyle eylemlerinin ne denli uyumlu olduğunadikkat eder. Samimiyet, öğretmenin söyledikleriyle yaşadıkları arasındaki uyumdur. Bu uyum varsa, öğrenci öğretmene........

© Habername