Yoğrulmak mıydı bizimkisi, yoksa örselenmiş hayatları solumak mı bilemedim. Savrulmuşluk hissiyatını hiç yaşamadım. Sokak ortasında kimseden habersiz büyüyen çocuk hiç olmadım. Sürekli aranan; saat, dakika, saniyeler tutulan bir çocuk oldum. Bugün düşünüyordum da belki de bana saat almalarının sebebi bu yüzdendi. Kolum hiç boş olmadı.

Şimdiler de her şeyden her şey olan Uzmanlar diyorlar ki: Aman üstüne düşmeyin çocukların, sıkmayın dar boğaz etmeyin; rahat bırakın. Aman öz güvenleri eksilmesin, şaşkın, ürkek olmasınlar. Oysa ben her zaman öz güvenli, sevimli, yardımsever bir çocuk oldum. Kendi çocuklarım da benimle aynı duyguları yaşıyor. Sebebi küçükken annemde ne kadar sevmediğim özelliği varsa hepsini almam olabilir. Bugün düşünüyorum mutlu bir çocukluk yaşadım diyebiliyorum. Yarım kalan oyunlarımız oldu, eve hüzünle gitmelerim, küsmeler, incinmeler hepsini yaşadım. Yeri geldi düştüm diz kapaklarım yara oldu. Yeri geldi kalbim incindi ama hepsi tamir........

© Habername