Bunca yıl ben ne yaptım?

Zaman zaman kendime sorduğum bir soru bu…

Aslında yaptığım tek şey, dokunmaktı.

Kimi zaman bir cümleyle, kimi zaman sadece öğrencilerimin yanında durarak…

Onları motive ederek, yüreklendirerek, kendi içlerindeki yeteneği keşfetmelerine; gözlerinin parlamasına, hayata yeniden… yeniden sımsıkı sarılmalarına vesile olmaya çalışmaktı.

Öğrencilerinizin yüzünde gördüğünüz mutlulukla mutlu olabilmek nasıl bir duygudur bilir misiniz?

Bu mutluluğun yanında para, şan, şöhret o kadar küçük kalır ki…

Onlara sadece bilgi yüklemedim; yol arkadaşlığı yapmaya çalıştım.

Yol göstermedim; yeteneklerini hatırlattım.

Onları anlamaya çalışarak yanlarında yürüdüm.

Onları değiştirmeye çalışmadım.

Olduğu gibi kabul edip anlamaya çalıştım.

Ne zaman bir öğrencim “Yapamam” dediyse, ben orada oldum.

Ne zaman “Yoruldum” dese, ben nefes olmaya çalıştım.

Ne zaman biri “Artık bitti, olmuyor” dese, tükendiği yerden yeniden güç bulabileceği duygusunu vermeye gayret ettim.

Yüzlerce........

© Habererk