İnsan, kendini “akıllı varlık” olarak tanımlar; düşünebilme, plan yapma, geleceği kestirebilme gibi özelliklerle hayvanlardan ayrıldığını iddia eder. Teknoloji, sanat, medeniyet gibi büyük yapılar kurmuş olsa da, bazı temel reflekslerde hayvanların gerisinde kalabilir. Bu fark, özellikle liderlik seçimlerinde kendini çarpıcı biçimde gösterir.

Hayvanlar, içgüdüsel olarak yaşamlarını sürdürmek, sürüyü korumak ve güçlü olanla ayakta kalmak için liderlerini seçerler. Zayıf olanı dışlarlar, bencil olanı takip etmezler. Oysa insan toplumu, çoğu zaman kendi çıkarını ya da duygusal yönelimlerini gerçekliğin önüne koyarak, kendisine zarar verecek liderleri başa getirir.

insan kendini doğanın efendisi sanıyor ama kendi iç dünyasını, toplumunu, hatta seçtiği yöneticileri bile sağlıklı şekilde yönetemiyor. Bu, bir tür trajik çelişki aslında: en bilinçli olduğunu iddia eden varlık, en temel kararlarında bilinçsizce davranıyor.

Tüm modernleşme çabalarına rağmen, insanın bu temel kararsızlığı, onu doğadaki hayvanlardan bile daha geride bırakabilir.

İnsanoğlu, binlerce yıldır kendini yönetmek için liderler seçiyor. Seçim sandıkları, oy pusulaları, nutuklar ve vaatler eşliğinde sürdürülen bu süreç, çoğu zaman halkı temsil etmekten çok, onu oyalamaya hizmet ediyor. Ne gariptir ki, bu seçimlerin sonunda lider koltuklarına; ya akıl ve fiziksel güçten yoksun yaşlı bireyler, ya da hırsızlık, yolsuzluk ve popülizmle öne çıkmış isimler oturuyor.

Oysa akıl sahibi olmayan, konuşamayan, sistem kuramayan hayvanlar bile kendi içlerinde liderlerini belirlerken şaşırtıcı biçimde daha rasyonel davranıyorlar.

Kurt sürüsünü yöneten alfa birey, hem fiziksel hem zihinsel olarak grubun en dirayetli üyesidir. Şempanzelerde sosyal dengeyi gözeten, empati kurabilen bireyler ön plana çıkar. Hatta bazı türlerde liderlik, doğrudan hayatta kalma başarısı ile ölçülür.

İnsan, her........

© Habererk