Terör örgütü PKK’nın silah bırakma ilanı, kamuoyuna büyük bir tarihsel kırılma anı olarak sunuluyor. Perde arkasındaki çelişkiler, teknik boşluklar ve siyasi belirsizlikler bu iddialı manzaranın aslında bir vitrinden ibaret olduğunu düşündürüyor.

Sürecin aktörleri, yöntemleri ve sonuçları; gerçek bir fesihten çok dikkatle yazılmış bir propaganda senaryosuna işaret ediyor.

Öncelikle bu tür girişimlerin bir tarihsel tekrar olduğunu unutmamak gerek!

2013–2015 çözüm sürecinde de benzer silah bırakma törenleri düzenlenmiş, maalesef örgütün silahlı kapasitesi artarak devam etmişti.

Aradan geçen yıllar gösterdi ki, bu tür açıklamalar çoğu zaman birer sembolik eylem, hatta taktiksel manevra niteliği taşımaktadır. Dolayısıyla, bugün sahnelenen törenlerin de bir tiyatrodan ibaret olması ihtimali göz ardı edilmemelidir.

Süleymaniye kırsalında 10–12 Temmuz’da yapılacağı duyurulan törene ilişkin basına sızan bilgiler oldukça sınırlı ve çelişkili.

Terör örgütünün eski Merkez Konseyi Üyesi terörist Mustafa Karasu tarafından yönetileceği, görüntülerin kayıt altına alınacağı ve medyaya servis edileceği belirtiliyor. Aynı anda DEM Parti Sözcüsü “tarihi bir ana tanıklık edeceğiz” derken, “kesin bilgi elimizde yok” diyebiliyor. Bu tür çelişkiler, sürecin henüz olgunlaşmadığını değil, sanki bilerek muğlak bırakıldığını gösteriyor.

Daha vahimi ise, teslim olacak terörist grubun silah bırakma töreni sonrası yeniden Kandil’e döneceği yönündeki iddialardır.

Bir örgüt gerçekten silah bırakıyorsa, yeniden dağa dönmesi mantıksızdır.

Bu teröristler dağa ne yapacak? Çobanlık mı?

Bu durum, söz konusu teslimiyetin gerçek değil, vitrin amaçlı olduğunu........

© Habererk