İlk hikayemiz PKK’nın İran kolu olan PJAK’ın silah bırakmasıyla ilgili. İran’da ne kadar Kürt olduğunu bilmiyoruz. Zira hem sağlıklı nüfus sayımları yok hem de kimin Kürt olduğu tartışmalı. İran’da üzerlerinde tartışma olmayan iki Kürt grubu nüfusun yaklaşık olarak %8’ini oluşturuyorlar: Batıdaki üç eyalette çoğunlukta olan Kırmanç ve Sorani Kürtleriyle, Türkmenistan sınırındaki Kuzey Horasan’da çoğunlukta olan Kürtler.

İran nüfusunun ’unu oluşturan ve üç eyalette ekseriyette olan Şii Lurların Kürtlüğü tartışmalı. Lurların bir kısmı ‘’Biz ayrı bir milletiz’’ diyorlar. Bunlar Sünni olan Kürtleri hakir görüyorlar. Bir kısmı ‘’Biz Kürt’üz. Diğer Kürtlerden farkımız Şii olmamız’’ diyorlar. Üçüncü grup ise ‘’Biz Farsız. Kürtlerle komşu olduğumuzdan dilimiz bozulmuş’’ diyorlar. Lurlar için İran’da en çok asimile olmuş halk diyebiliriz.

PJAK; Lurlar ve Horasan Kürtleri üzerinde hiç etkili olamadı. Fakat Kandile bitişik olan Kürdistan, Kirmanşah ve İlam Kürtleri üzerinde tesirli oldu. Önce diğer Kürt örgütlerine ve liderlerine saldırdılar. Onları zayıflatıp doğan boşluğu doldurdular. PJAK hiçbir zaman Türkiye ile PKK arasındaki savaş boyutunda bir çatışma yaşamadı İran’la. Zira PJAK’ ın talimat aldığı PKK ile İran’ın ilişkileri iyiydi. İlaveten PKK bünyesinde güçlü bir İrancı damar vardı.

Türkiye’nin PKK sorununu çözme gayreti, Oslo görüşmeleri ve terörist başının sık sık ateşkes ilan etmesi Tahran’da ‘’ya PKK silah bırakırsa ya Türkiye’nin emrine girerse’’ değerlendirmelerine neden oldu. Ahalisinin üçte birinden fazlası Türk olan İran için böyle bir gelişme büyük bir riskti. Bu nedenle 2011 yılının yazında PJAK’a genel bir saldırı başlattılar. Çok sayıda teröristi öldürdüler. Örgütü köşeye sıkıştırdılar.

2011 yılının Eylül ayının sonunda PJAK silah bıraktığını ilan etti. Bununla beraber silah bırakmaya karşı çıkan gruplar........

© Habererk