Ahmet Arslan, felsefe yapan anlamında bir felsefeci değildir. Osmanlı Kelam düşüncesi, İslam ve Yunan Felsefesi alanlarında çalışıp, kimi üniversitelerde felsefe hocalığı yapmış; Kemal Paşazâde’nin Tehâfüt Haşiyesi ve Tahlili; İslam Felsefesi Üzerine; İslam, Demokrasi ve Türkiye; İlkçağ Felsefe Tarihi adlı vb. kitapları yazmış bir akademisyendir.

Şahsen İlkçağ Felsefe Tarihi’nden çok yararlanmış biri olarak Arslan’a yaşını da gözeterek -ki 81 yaşındadır- hürmet edilmesinden yanayım.

Bu nedenle, Arslan’ın sanal ortamdaki bir sohbetinden yapılan cımbızlamalarla son birkaç gündür sosyal medya linçine maruz kalmasına şu iki yönden üzüldüm. 1-Yaşı nedeniyle tutarlı bir iç bağa tabi olarak konuşamayacağının gözetilmemesi; 2-ABD-İsraili’nin Gazze’deki soykırımıyla birlikte iman, ahlak, siyaset, hak ve hukuk terimlerinin bilinen felsefi içeriklerini yitirdiği, deyim yerindeyse Tevrat’ın SiyoNazi katillerce bir el kitabına dönüştürüldüğü ve o kavramlarda da şirazenin koptuğu şu ortamda İslam ve siyaset ilişkisini yanlış köpürterek, şöhret budalalarına yem olması.

Bunların daha sohbetin ilk cümlelerinde açığa çıkarılması ise hayli ilginçtir: Sunucunun afaki yani gelişigüzel sorduğu “Tek tanrılı dinler olmasaydı ahlak kavramı daha farklı olur muydu?” sorusuna, Arslan, mahiyetleri ve göndergeleri son derece farklı olan iki ayrı hususu eşleştirerek, bodoslama dalmış, “Yunan ahlakı, Aristoteles ahlakı, Sokrates ahlakı; bu yüksek ahlakların hiçbirinde tanrıya ihtiyaç yok. Eğer bir yerde siyasal İslam varsa, orada din........

© Haber Vakti