DEĞERLİ KARDEŞLERİM!

Gazze,yanıyor! Gözlerimizin önünde bir soykırım yaşanıyor. Minik çocuklar taşların arasında can veriyor! Anneler, ciğerparelerini kendi elleriyle toprağa gömüyor. Babalar, çaresizliğin en derin çukurunda gözyaşı döküyor!

Peki ya biz? Biz, bu vahşeti ekranlarımızın başında izliyor, içimiz sızlıyor, derin bir "ah" çekip sonra... hayatımıza devam ediyoruz!

Evet, üzülüyoruz! Ama gelin, o çok kıymetli sandığımız üzüntümüzün hesabını soralım: Bu acı, gerçekten bir eyleme dönüşüyor mu? Yoksa bir fotoğraf, bir video gördüğümüzde kalbimizi burkan bu sızı, birkaç dakika sonra sosyal medyanın sonsuz akışında kaybolup gidiyor mu?

Gazze için gözyaşı dökmek güzeldir, ama ASLA yetmez! Gazze, bizden sadece gözyaşı değil; emek, fedakârlık, kararlılık ve en önemlisi, SAHİH bir samimiyet istiyor!

Hadi! Bu dayanılmaz acıyı, vicdanlarımızı titretecek samimi bir muhasebeye dönüştürelim. Haydi, kalbimizin derinliklerine inen dört Ayna'ya birlikte bakalım ve hakikati görelim:

1. GAZZE İÇİN SADAKA VEREBİLİYORMUYUZ?
Her ay kazancımızın kırkta birini Gazze için ayırabiliyor muyuz?

Gazzeli çocuklar açlıktan ölüyor! İnsanlar, üzerlerine yıkılan enkazların arasında hayatta kalma mücadelesi veriyor! Biz ise soframızda çeşit çeşit yemeğin bolluğu içinde, "vah zavallılar!" deyip kalkıyoruz.

Oysa elimizde inanılmaz etkili ve basit bir imkân var: KAZANCIMIZIN KIRKTA BİRİNİ! Zekât ölçüsündeki o asil payı, kalbimizin mutmain olduğu güvenilir bir yardım kuruluşu aracılığıyla Gazze'ye ulaştırmak! Bu, bizim KARDEŞLİK BORCUMUZDUR!

Miktar gözünüze küçük görünebilir; ama unutmayın, milyonlarca insan bu adımı attığında orada hayatlar kurtulur, hastaneler ayakta kalır, yavrularımız ilaç bulur!

-Gazzeli Bir Babanın Çocuklarından İsteği:
Şu an ülkemizde, kızı ve damadı üniversitede öğretim üyesi olan Gazzeli kardeşlerimizin çocukları var. Onlara soruyoruz: "Babanızla konuşabildiniz mi?"

Bombaların altındaki o zor........

© Haber Vakti