Eskiden... Önemli olduğu ve hatırda kalması arzulanan zaman, kişi ve olaylar için fotoğraf çektirilirdi. Siyah beyaz başlayıp sonra renklenen bu tarihe not düşme fiili... Her hâl ve şartta binlerce fotoğraf çekebilme imkanıyla tükendi gitti. Tabiri caizse ayağa düştü. Çokluk ve kolaylık tüketici vasfını, hatır müessesesini piksellerine kadar parçalayarak göstermiş oldu. Artık hatıra dediğimiz özge vakitler içindekilerle birlikte dijital çöplüğün sakini oldular.

Eskiden... Kitap hayatımızın bir köşeciğinde illa ki yer bulurdu. Az okunsa da girmediği ev yoktu. Herkesin meşrebince, okumadan büyümediği kitaplar vardı. Mütevazi basılmışlarından tutun da birinci sınıf kuşe kağıda hem de ciltli eserler, ruh ve gönül dünyamıza bir şekilde tesir ederdi. Hatta üç nesil okunabilen kitaplar söz konusu olabiliyordu. Eş dost arkadaşlar arasında değiş tokuş yapılarak okunan kitaplar... Kitaba erişimin kısıtlılığını aşmada kütüphaneler mühim bir vazife görürdü. Sonra kitaplar bollaştı. Sahip olma imkânı ve kabiliyeti genişledi. Arz eğrisi yükselirken talep eğrisi aksi istikamette seyre başladı. Yeni basılmış kitap kokusunu dahi tanımayan kuşaklar zuhur........

© Haber Vakti