(iç monolog/muhasebe)

Her şey dâhil bir sofradayım.
Tabaklar taşmış, çeşitler serilmiş…
Ama mideme inen lokmalar değil,
Boğazıma dizilen vicdanım.

Nefsim fısıldıyor:
“İsraf değil, hakkındır; parasını verdin.”
“Çocuklara da al, onların hakkı yenmesin.”
“Bugün tatildesin, bırak kendini; yarın tövbe edersin.”

Ve ben…
Her defasında inanıyorum bu sahte ayetlere.
Sanki kendi nefsim bana vaaz ediyor,
Sanki şeytan bile onun yanında masum kalıyor.

Bir de hanımın sesi yükseliyor masadan:
“Çocuklar, fazla........

© Haber Gündemim