Geçtiğimiz hafta bir dini bayramı daha idrak ettik.
Ama o dostluk ve akrabalıktan uzak bir bayramı, yarı sevinç yarı hüzünle idrak ettik. Çünkü o eski günlerden kalan güzelim bayramlardan değildi bu bayram.
Bu bayramda kapımızı çalacak birilerini bekledik ama yakınlarımızdan başka kapımızı çalan olmadı.
Çünkü otuz dairelik bir sitede üç beş kişiden başka selamlaşacağımız komşularımız da yoktu.
Kimse kimseyi tanımıyor.
Asansörde bir komşumuz bize “Kaçıncı kata çıkacaksınız?” diye soruyor.

Son model arabalarla değil af buyrun eşekle bayram namazına gittiğimiz günleri hatırladım ve o günleri sizlerle paylaşmak istedim.
Merkeze bağlı köyümüz Gökçe köyünde cami yoktu.
Bir bayram sabahı alaca karanlıkta rahmetli babamla eşeğe bindik komşu köye bayram namazına gidiyoruz.
9-10 yaşlarındayım.
Bitişik köye yani Mullaali köyüne gittik. Namazımızı kıldık, cami dağıldı, cemaat başka köylerden köylerine gelen yabancıları paylaştırmaya başladı.
Adeta kolumuzdan tutup çekiyorlardı.
Bu........

© Günışığı Gazetesi