İnsanım ben, insan… Umutlarım var güne, geleceğe dair. “Umutların nedir?”, diye sorarsanız bana, göğe açılan ellerin duasında saklı özgürlük derim- ki nefes gibidir özgürlük. Bir çocuğun kahkahasında barışı, bir annenin gözyaşında adaleti, bir dost selamında hoşgörüyü ararım. Bilirim ki terazisi sarsıldığında adaletin; güven şemsiyesinden yoksun kalır toplum. Bilirim ki kavga yorar bünyeyi. Bilirim ki yürekten yüreğe köprüler hoşgörüyle kurulur ve insan, hoşgörüyle huzur bulur, mutlu olur.

İnsanı insan yapan, sadece aklı değildir elbet. Merhameti, vicdanı, eğilmeden, bükülmeden duruşudur. Rütbesi kalbinde, niyeti gözlerinde saklıdır insanın. Asildir insan: Eli yetime, yoksula, kimsesize, kadre uğrayana, yalnız kalana uzadıkça… Cesurdur insan, doğru bildiğinden sapmadıkça…

Dostlarımı sayarken düşünmeden baş tacı görürüm kitabı. Çünkü o, suskun zamanların sesidir. Yolun ışığı, yalnızlığın arkadaşı, düşüncenin kanatlarıdır.

Zarafettir beni yücelten… Bir cümlede saklı tebessümdür incelik… Saygıdır, söze başlamadan önceki duam.

Liyakat, baş tacımdır. Liyakati, hak değil; hakkın ta kendisi görürüm. Taç, akılda değilse neye yarar başta duranı? O nedenledir ki sevgiyi de saygıyı da kıymet bilmekle taçlandırırım.

Kadirbilirlik, geçmişin elinin bugüne uzanmasıdır. Ahde vefa ve........

© Günışığı Gazetesi