Dünya, insanla güzel. İnsanın güzeli ise dünyaya kin ve nefretle değil, sevgi ve hoşgörüyle bakandır. Sevgi, öylesine güçlü, öylesine yüce bir duygudur ki kuşatınca insanı hem kendisi huzur bulur ve mutlu olur hem de çevresi. Bu duyguyu en iyi bilenler, asırlardır insanlığın ruhuna ışık tutan gönül erenleridir. Hoca Ahmet Yesevi’den Yunus Emre’ye, Mevlâna’dan Hacı Bektaş Veli’ye, Sarı Saltuk’tan daha nicelerine… Hepsi de kalplere nakış nakış insan sevgisini işlemiş, sevgi ile insan olmanın sırlarını fısıldamışlardır gönüllere…

“Yol boyunca kül olmayan, yar nezdinde kul olamaz”, diyerek gönül dünyamızı aydınlatan Hoca Ahmet Yesevi, Asya’dan Anadolu’ya uzayan manevî köprüyü sevgi taşları ile döşer. Onun dergâhı; ne etnik köken, ne dil, ne de statü tanır. Tek ölçü vardır: İnsan olmak.

Ahmet Yesevi’nin aydınlattığı yolda ilerleyen Yunus Emre aşkı ve sevgiyi harmanlayarak “Yaratılanı severim Yaradan’dan ötürü”, der. Der de insan sevgisini din, dil, ırk fark etmeksizin evrensel bir noktaya taşır. Yunus’un mısralarında kibir yoktur, ben yoktur, bencillik yoktur, ayrımcılık yoktur, ötekileştirme yoktur. Sadece insan vardır, insanı yürekten sevme, kucaklama vardır.

“Ne olursan ol yine gel” diyerek seslenen Mevlana’nın çağrısı tüm insanlığadır. Mevlana, kaleme aldığı Mesnevî ile insanı iç dünyasında yolculuğa çıkar. O da Ahmet Yesevi gibi Yunus gibi kibrin insanı, insanlıktan uzaklaştırdığını, nefsin terbiye ile doğruyu bulacağını öğütler. Hoşgörü, Mevlana’da yaşam biçimidir âdeta.

“İncinsen de incitme” diyerek gönülleri fetheden Hacı Bektaş Veli, bir diğer kutup yıldızıdır. Hacı Bektaşi Veli, insanı merkeze koyar ve ilimle yoğrulmuş sevgi anlayışının insanı yücelteceğini söyler. Onun anlayışında kadın ve erkek bir bütündür, paylaşmak ve dayanışma insanlığın temeli, olmazsa olmazıdır.

Ve........

© Günışığı Gazetesi