Türkçede bir söz vardır, “bir şeyi kırk defa söylersen gerçek olur”, diye. Biz ne yaptık? Gözümüzü açtık açalı devlete hep “baba”, dedik. Dedelerimiz; devlete baba, demişler. Babalarımız; devlete baba, dedi. Eh, biz de onlardan aldığımız mirasla devleti “baba” görme ve devlete “baba” deme öğretisini sürdürdük.

“Devlet Baba” Öylesine inandırdık ki devletin babalığına. Artık devlet, bizim yerimize düşünen, bizim yerimize karar veren ve uygulayan gerçek bir baba gibi görmeye başladı kendisini. Şimdi bana: “Kardeşim devlet mücerret ve kutsal bir kavram lütfen!” diyeceksiniz. Eh o kadarını ben de biliyorum! Elbette ki devlet kutsaldır. Elbette devlet olmadan insanın pek çok değeri yok olur. Elbette ki bu mücerret ve yüce kavram, babalık dâhil her şeyimizdir. Devlet, milletin; varlığı, birliği, dirliği ve diriliği için olmak zorundadır. Elbette ki devlet, vatandaşının huzuru, mutluluğu için vardır ve devlet vatandaşının olmazsa olmazıdır... Allah, bu milleti devletsiz bırakmasın. Benim sözüm gerçek anlamda devlet için değildir; olamaz da. Benim sözüm kendisini devlet yerine koyan kişiler içindir. Devletin devamlılığı noktasında bugün için devlet erkini ellerinde tutan devlet görevlileri içindir. Bu insanlar daha doğrusu “insancıklar” öylesine inandırmışlar ki kendilerini devlet olduklarına. Yaptıkları devlet görevi ile devleti öylesine özleştirmişler ki… Sonunda devleti-bu kutsal ve mücerret kavramı-müşahhas kavrama indirgemiş ve insan boyutuna........

© Günışığı Gazetesi