Bir zamanlar insanların ölülerini anmak için mevlid okuduğu yerlerde, şimdi algoritmalar yaşıyor. Duaların yerini bildirim sesleri aldı; rahmet dileklerinin yerini sonsuz bir “devam etmek için kaydır” aldı. Artık bir dijital mevlid çağında yaşıyoruz. Ruhlarımızın hatimle anılması yerine, verilerimiz sonsuz döngülere gömülüyor. Algoritmalar, sadece ne izlediğimizi, neyi beğendiğimizi değil; neye hüzünlendiğimizi, ne zaman kırıldığımızı, neyi özlediğimizi de biliyor.

Peki ama nasıl oldu da algoritmalar ruhumuzun müezzini oldu?

Her şey bir “kolaylık” vaadiyle başladı. “Sana özel içerik”, “senin için seçildi”, “en çok sen beğenirsin.” Tüketim kültürünün neredeyse mistik bir hal aldığı bu dijital mabette, biz de gönüllü birer derviş olduk. Fakat bu sefer zikir halkası yok, parmaklarımız ekranlarda dönüyor.

Spotify’dan YouTube’a, Netflix’ten Instagram’a kadar tüm........

© Günışığı Gazetesi