Emeğin görülmediği, özgürlüğün rafa kaldırıldığı, isyan ve tepkinin önemsenmediği, yoksul emekçinin- işsiz gencin, atanamayan öğretmenin, çarşıda pazarda fiyatlara bakıp iç çekerek evine boş dönen emeklinin yok sayıldığı bir ülkede hangisinden söz etmeli diye nasıl düşünmezsiniz?

Hele de hukukun üstünlüğü sıralamasında 117. sırada yer alarak Ruanda ve Burkina Faso’nun gerisinde kalmışsanız! Yine sendikal haklarda Myanmar ve Nijerya ile anılıyorsanız! Yoksulluk ve korkunun at başı gittiği bir ülkede Hac rekoruna koşan yönetici eşlerine sahipseniz! Göze batmak ve sinmek arasında gidip geliyorsanız! Sıralamaya kalksanız köşelerin yetmeyeceği konusunda dostlarınızla hemfikirseniz!

Hal böyle iken; Kadını yıllar önce Cumhuriyet projelerinin temeline oturtmuş bir ülkenin bugünkü yerini, okur yazarlık oranını, temsil oranını içine sindiremeyenlerden biri olarak insanın kanını donduran acılarla anılan kadınları nasıl yazmazsınız?

Anadolu’da doğan, kadın kimliğinin görmezden gelindiği topraklarda büyüyen, daha sonra direnerek bir şeyleri görmeğe ve göstermeye çalışanların başarı öykülerinden nasıl söz etmezsiniz?

Derin sularda yüzmeyi kolay öğrenmeyen, önüne hedefler koyan, bilgi ve belgenin peşinden koşan, arşivler tarayan, notları, kitapları, gazete ve dergileri yutarcasına okuyan köklü ve uzun araştırmalar yapan, soran, anlatan, yazan, paylaşan, kişisel zevk ve öncelikleri erteleyenleri nasıl anmazsınız?

Bu araştırmaları sırasında bazen bir aşkın kahramanıyla, bazen bir dramın, çoğu kez bir trajedinin kahramanıyla buluşan, böylece konulara, konuklara, çağa, olaylara bir nevi tanıklık edenleri nasıl yok sayarsınız?

O halde yazmak ve paylaşmak neyi değiştirir ki........

© Gerçek Gündem