Başlığı açmak adına sırayla gidersek; Bizim mahallenin nelere ihtiyacı var sorusu çok kapsamlı bir soru. Oysa benim hem yerim dar, hem yazı günüm kısıtlı, hem de okurun sabrı sınırlı. Onun için özenle ve önemle altını çizmek istediğim bir husus var ki öncelikle onu yazmadan geçemem. Kültürel kimliğimizde temel sütun olan ve bir kez tutulduk mu asla vazgeçemeyeceğimiz; Sanata, seyahate, kültüre, edebiyata, konserlere, kısaca bizi besleyecek kültürel ve sanatsal etkinliklere veda edeli ne çok oldu değil mi? Bu arada yeni giysiler almaktan, iki arkadaşla buluşup gönlümüzce eğlenmekten, ailece tatile gitmekten hiç söz etmiyorum, daha doğrusu edemiyorum.

Yetkililer bazen “Bireysel olayları kamusal alana taşımayın, ya da yansıtmayın!” diyorlar ya! İyi de biz pek yansıtmasak bile o dört duvar arasında neler yaşanılıyor, neler çekiliyor haberiniz var mı? Ayrıca yönetime göre haber değeri taşımasa da(!) her seferinde şiddetin giderek arttığını ve bir kadının daha hayattan koparıldığını nasıl yok sayıp, yansıtmayalım?

Doğrudur bizim geleneklerimizde; Baba; kontrol, disiplin, otorite demek, daha doğrusu erkekler. Oysa duygusal babalara, tırnak içinde anlayışlı erkeklere, güçlü annelere de çok ihtiyaç var. Aksi halde faturayı çocuk ödüyor, annenin eğitim düzeyi arttıkça çocuğun başarı oranı da artıyor, olmayınca hayata dair makas kapanmıyor, kuşaklararası çatışma başlıyor. Sonunda ne mi oluyor? Biz kadınların kalbini daha çok kalpten sevdiklerimiz kanatıyor. Çünkü sorun biraz da bizim her şeye evet dememizden kaynaklanıyor. Zihinsel, duygusal, fiziksel baskılar tavan yaptıkça, başkalarının yükünü de taşıma eğilimi kendi sınırlarımızı yok saymamıza neden oldukça içe kapanma, yaşamdan tat almama artıyor. Sakın bunu da tesadüf, geleneksel yapı, ya da kader diye geçiştirmeyiniz…

Nedense bu yazım için yetkililerden olmasa da hemcinslerimden teşekkür bekliyorum!

İsmet Paşa'ya sordular; “En büyük devrimleriniz ne idi?”........

© Gerçek Gündem