Neden ülkemizde sistem durmadan kadını hizaya sokan bir denetim mekanizmasına dönüşüyor?

Niçin en güvenilir kaynak olan TÜİK’in (!) açıkladığı kayıt içi-kayıt dışı çalıştırılan çocuk işçi sayısının 3.5 milyona ulaşması, giyinemeyen, beslenemeyen, taze sebze meyve tüketemeyen, et tavuk balık yiyemeyen, evinde ders çalışabileceği uygun bir yere sahip olamayan çocukların oranının ise yüzde 21.5’i bulması bizi yönetenlerin ilgi alanına girmiyor?

Neden “benim bir rüyam var, benim bir hayalim var, benim umutlarım var!” diyen- diyebilen çocukların- gençlerin- kadınların sayısı azalıyor?

Niçin bir yanda umut, diğer yanda kaygıyı arkasında bırakarak ülkeden gitmenin yollarını arayanların oranı her geçen gün artıyor?

Neden bunca gafa inanmak için öncelikle ve özellikle saf olma şartı aranıyor?

Niçin tarikatların önüne barikat kuranların başına bunca iş geliyor?

Neden evliliklerin azalıp, boşanmaların arttığı, hayata sığmayan hayallerin hayatları bitirdiği, geçim derdinin, gelecek kaygısının, korku, kaygı, endişe, hüzün ve mutsuzluğun havaya hâkim olduğu ülkemizde; tezgâhlarda öfke, pazar arabalarında ve sepetlerde isyana yönelik uyarılar ve öneriler yönetim katında karşılık bulmuyor?

Bunca yanlış algılama ve uygulamalara bakınca; Ezberlerin bozulmaması tarife muhtaç bir durum değil mi?

Niçin toplumda 'keşke'ler artıyor, 'iyi ki'ler azalıyor, sorunlar değişmeden, hatta derinleşerek ilerliyor, gelecek hayallerinden uzaklaşılıp........

© Gerçek Gündem