Μία ώρα πριν στηθεί το καουμπόικο φεστιβάλ του Φαλήρου που έκανε εμάς τους παλιούς να πνιγόμαστε στην αδρεναλίνη και τον ενθουσιασμό για το μαγευτικό μη-θέαμα, ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε με ένδυμα περιπάτου στο Μόντε Κάρλο, σαν εκείνο τον τυπάκο στην παλιά διαφήμιση, που είχε κερδίσει κάποιον διαγωνισμό και έβλεπε το Γκραν Πρι από μπαλκονάρα πολυτελέστατου ξενοδοχείου δίχως να νοιάζεται για τον εκκωφαντικό θόρυβο από τα τούρμπο και για τη ζαλιστική μυρωδιά της βενζίνης.

«Αξία ανεκτίμητη», έλεγε με νόημα. Αξίες ανεκτίμητες στο μπάσκετ είναι ο ιδρώτας, η χημεία, ο αλτρουισμός, η σφραγίδα του προπονητή. Ο Παναθηναϊκός της 31ης Οκτωβρίου δεν διαθέτει τίποτε απ’ όλα αυτά και καλείται να επιστρέψει στα θρανία της πρώτης γυμνασίου, για να ξαναμάθει μετεξεταστέος τα βασικά, προτού προχωρήσει στα ανώτερα μαθηματικά του χειμώνα.

Τον ερχόμενο Μάιο μπορεί να ξαναγίνει βασιλιάς της Ευρώπης, σήμερα όμως είναι ένας ρακένδυτος πρίγκιπας. Μία ομάδα, που έχει χάσει σχεδόν όλα τα στοιχήματα που μπορούσε να χάσει στον πρώτο μήνα της σεζόν και που μοιάζει σαν να έχει ξεχάσει τα λυσάρια της σε κάποιο αποδυτήριο της Ρίγα.

Σπανίως τελειώνει πια πρώτο ημίχρονο δίχως να κρύψει ο Εργκίν Άταμαν το απογοητευμένο πρόσωπό του πίσω από την παλάμη, σπανίως τελειώνει παιχνίδι χωρίς τεχνικές ποινές και άναρθρες διαμαρτυρίες,........

© gazzetta