Seni seviyorum,

görmediğin bir rüzgâr gibi,

sessiz ama tüm dünyamı saran.

Seni seviyorum,

gözlerin ufkumda bir yıldız gibi parlayan,

karanlık gecelerimi aydınlatan.

Seni seviyorum,

çünkü her adımım, her nefesim

sana doğru atıyor,

seninle var oluyor.

PABLO NERUDA

Pablo Neruda Güney Amerika ülkelerinin vicdanı bir şairdir. Sendikal uğraşım sırasında ülkemi temsilen dünyayı dolaşan biri olarak çok sevdiğim Güney Amerika ülkelerine gidemedim. Cape Town’da yapılan dünya kadın Kongresinin finalinde gelecek toplantının Brezilya’da yapılma kararını coşkuyla alkışlamıştım. Çok sevinmiştim, ne yazık ki o dört yıllık sürede sendikal yaşamımı isteğimle noktaladım.

Sendikal kongrede dinlediğim Venezuelalı sendikacı kadın şunları haykırıyordu:

“Venezuela, yalnızca tropik rüzgârların değil, söze ve ezgiye dönüşen direnişlerin ülkesidir. Andrés Bello’nun kaleminde özgürlüğün ilk harfleri yazıldı, Rómulo Gallegos’un romanlarında halkın alın teriyle yoğrulan topraklar dile geldi. Eugenio Montejo, dünyayı “bizi yaklaştırmak için dönen bir gezegen” olarak şiire taşıdı; Rafael Cadenas, sessizliğin içinden insanın varoluş çığlığını duyurdu.

Ve Soledad Bravo…

Sesiyle yoksul mahallelerden dağ köylerine kadar yayılan bir yankıydı o. Mercedes........

© Gazete Pencere