Dünyayı Verelim Çocuklara

Dünyayı verelim çocuklara hiç değilse bir günlüğüne

Allı pullu bir balon gibi verelim oynasınlar

Oynasınlar türküler söyleyerek yıldızların arasında

Dünyayı çocuklara verelim

Kocaman bir elma gibi verelim sıcacık bir ekmek somunu gibi

Hiç değilse bir günlüğüne doysunlar

Dünyayı çocuklara verelim

Bir günlük de olsa öğrensin dünya arkadaşlığı

Çocuklar dünyayı alacak elimizden

Ölümsüz ağaçlar dikecekler.

Nazım Hikmet

Düşleri çalınan bir kuşağın öyküsü…

Çocuklar, bir ülkenin en kırılgan kalbi; en sessiz çığlığıdır. Oysa biz, o küçük kalpleri kitap sayfalarının arasında büyütmemiz gerekirken, ağır makinelerin gölgesine, maden karanlıklarına, tarlaların yakıcı sıcağına bıraktık. Kolları minicik, düşleri koskocaman çocuklar… Bir lokma ekmeğin omzuna yüklediği taş gibi ağır işlerde, bir ülkenin vicdanını taşıyorlar. Ve bazen, bir kazanın soğuk haberi geldiğinde, adlarını ilk kez duyuyoruz. Bir çocuğun yarım kalmış ömrü, bir toplumun daha eksilmiş vicdanını yansıtıyor.

Oysa bir çocuk, sabahın ilk ışığında okula yetişmek için koşmalı, fabrika sirenlerinin soğuk sesine değil. Ellerinde kalem olmalı, nasır değil. Çantalarında defterlerin yumuşak kokusu, umutların ince kıpırtısı olmalıydı. Biz ise yoksulluğu, adaletsizliği, kayıtsızlığı onların omuzlarına yükledik. Çocuklar,........

© Gazete Pencere