Bu eğitim döneminin son haftasına girdik. Okullarda bir harmanı andıran telaş, çaba ve heyecan var. Öğrencilerde bazı kırık notların burukluğu olsa da yine de tatil sevinci gözlemleniyor. Bu durum beni yıllar öncesine, öğrencilik yıllarıma götürdü.

Ortaokul 1. sınıftaydım. Bir gün okula gittiğimizde okul müdürü, Cumartesi gününün tatil edilmesi ile ilgili resmi yazı geldiğini, artık bundan böyle Cumartesi günleri okulun tatil olacağını duyurdu. İnanır mısınız, ağlamamak için kendimizi tutamadık, hıçkırıklar boğazımızda düğümlendi. Bundan etkilenen okul müdürü, dönem sonuna kadar programı değiştirmeme kararı aldı. Yani anlayacağınız okulu çok seviyorduk.

O zamanlar hocalar öğrencilere dayak atarlar, ödevini yapmayanların ve yaramazlık yapanların ellerine sopayla veya tahta cetvelle vururlardı. Bazı hocalar da tokat atardı. Bir hocamız, avuç içiyle yanağımıza vurduğu tokat için, “beşparmak tatlısı” tabirini kullanırdı. Arapça ve Kur’an hocamız da önce “Bismillah, şifalıdır evladım..” der ve tokadı yapıştırırdı. Buna rağmen okulu severdik. Sıra dayağına çeken hocaları dahi seviyorduk.

Şimdiki çocuklar ise, sevdirici tüm çabalara rağmen okulu sevmiyor. Dersler etkinlik adı altında oyun haline ve eğlenceli bir duruma getirilmiş, yine de öğrencilere okul sevdirilemiyor. Okul tatil edildiği zaman öğrenciler bayram havası yaşıyor. Paydos zili çaldığında öğrencilerin tamamı bir canavardan kaçar gibi birbirlerini ezercesine okuldan kaçıyorlar.........

© Gazete İpekyol