Hayatın en derin anlamlarını bazen en sıradan yerlerde keşfederiz. Geçtiğimiz günlerde otobüs terminalinde, sevdiğim insanı karşılamak için beklerken, insanlığın en temel duygularına tanık oldum. Peronların bir tarafında mutluluk, diğer tarafında ise hüzün vardı. Sanki hayatın tüm renkleri bu iki duygu arasında sıkışmış gibiydi.

Otobüsler gelip gidiyor, her biriyle birlikte hikâyeler taşıyordu. Kimisi sevdiğine kavuşmak için yolculuk yapmış, kimisi ise ayrılığa hazırlanıyordu. Terminal binasının soğuk beton duvarları arasında, en sıcak insan duyguları yaşanıyordu. Bu paradoks beni derinden etkiledi.

Gözlerimle takip ettiğim sahnelerden biri, yaşlı bir çiftin vedası oldu. Adam eşini otobüse bindirirken, elleri titriyordu. Belki de kısa bir ayrılıktı ama yaşlarının getirdiği tecrübeyle, her vedanın kıymetini biliyorlardı. Kadın camdan eşine el sallarken, adamın gözlerindeki nem, aşkın yaşla birlikte nasıl olgunlaştığını........

© Gazete İlk Sayfa