Geçmişte şöyleydi… Aman bu da böyleydi diye anlatmayı sevmem.
Geçmişi yaşayarak, bugünü de yaşayamam.
Yaşamam yani.
Çocukluğumu bilirim ve zaman zaman düşünürüm.
Aslında, kim bilir belki de çocukların büyümeleri hayatın en büyük haksızlığıdır.
Çocukken, büyüyünce ne olacaksın diye sorulduğunda, "zengin olacağım" diye cevap vermeyen masumlukla büyüdük.
Oh çok şükür.
Gençliğimi bilirim ve zaman zaman düşünürüm.
Bol bol, geniş geniş, erkene alınmayan bir gençlik yıllarında büyümüş ve yaşamışım.
Oh çok şükür.
Tertemiz büyümüşüm.
Şimdiki çocuklara bakın ve gençlere bakın her şeyi ile erkene alınmış randevu gibiler.
Etken erken.
Bilmiş ve büyümüş hepsi.
Bunları neden yazdım.
Dün, gideceğim yere metro ile gideceğim, metroya bindim ve geleceğim durakta indim.
Asansöre doğru yürüyorum.
Bir grup genç 14,15 yaşlarında pata küte koşuyorlar, Allah Allah bunlar nereye koşuyorlar derken, asansöre binmek için koştuklarını anlıyorum.
Yanımda, yaşça benden de büyük bastonlu bir hanım var, tabi ki asansör doluyor ve kapısında bu bencillerden sebep kalakalıyoruz.
Kadın asansörün kapısı kapanmadan, onlara bakarak diyor ki.
"Utanmaz gençler önce onlar binsin,........

© Gazete Damga