QUERO IMAXINAR a Bill Evans, o pianista, camiñando por Lugo co seu abrigo longo e negro de novembro. O baixista de Sunday at the Village Vanguard, Scott LaFaro, matouse aos dez días de gravar ese álbum. Tiña un talento tan grande que non casaba cos seus 25 anos. Bill Evans quedou fendido pola metade cando lle dixeron do accidente de coche. Foi casa de LaFaro. Colleu un pantalón, unha camisa, uns zapatos e o abrigo escuro para vestilos. Durante unhas semanas foi visto deambulando sen finalidade polas rúas de Nova York. Supoño que coñecen a frase de Nietzsche: "O que non te mata faite máis forte". Pero non sei se pode dicirse iso sobre Bill Evans. Pode dicirse que viviu 29 anos máis. Evans librou a súa batalla posteriormente. Aquel po marrón lle achegaba tanto pracer como destrucción.

Adoita sinalar que Platón era misericorde. Non o sei. Ignoro canto de fiable é reconstruír unha sensibilidade grega do século V antes de Cristo. Pero din que dixo que "calquera persoa coa que te cruces está librando a súa batalla". Simone Weil transcribiuno afirmando que "a plenitude do amor ao próximo é sinxelamente en preguntarlle: 'Cal é teu tormento?'". A pensadora foi a ministra conservadora que logrou en 1975 que as mulleres que abortaban non fosen ao cárcere defendendo unha lei contra esa barbarie.
Sigrid Nunez (Nova York, 1951) valeuse desa cita para titular ¿Cuál es tu tormento? (2020), que publicou Anagrama en 2021; pero que eu lin aínda a semana pasada alentado pola película de Almodóvar The room next door. As actrices Tilda Swinton e Julianne Moore asumen o papel das mulleres da novela: unha enferma terminal e a amiga que coida dela.

• Satchmo toca jazz no palacio granate

O libro gustoume, sen aspaventos. Hai un comentario sobre a esperanza que me interesou: "Ninguén ten dereito a dicirlle a ninguén que non pode ter esperanza". Esa aseveración conecta coa seguinte obra de Sigrid........

© Galiciaé