Ando estes días lendo La primavera de la señora Stone. Tennessee Williams escribiu esa novela en 1950. A miña é unha segunda edición da editorial barcelonesa Plaza y Janés, de 1967. Debín de comprala nalgunha librería de vello da miña cidade, pero levo días intentando recordalo inutilmente. O libro ten tapa dura e unha ilustración de portada moi narrativa. Un home novo mira ao lector cun xesto taimado mentres abraza unha mulller maior que tamén contempla ao lector, pero a súa mirada ten un candidez emboscado de felicidade.

O acerto dese debuxo é contar a trama. A novela está ambientada en Roma. Paolo, un rapaz guapo que vive das mulleres, seduce una norteamericana de vacacións. Sobre ela, Karen Stone, sabemos que empeza a perder a beleza e que sufrira tres terremotos no mesmo ano: "O abandono da profesión de actriz, a morte do seu home e ese intervalo da existencia feminina en que cesa o ciclo ovárico". Ela chega a Italia para botar unha longa tempada acompañada por unha amiga, a Señora Bishop. É unha periodista sagaz e desconfiada, pero a Señora Stone non quere escoitar outro consello que o do amor. En certo modo, acerta. Está bailando o vals máis triste da súa vida. Necesita narcotizar o corazón.

A protagonista entrégase a un gigoló non que será o derradeiro manotazo que lle dea a vida. Uso a palabra gigoló a pesar de que me parece que camufla de oropel un oficio degradante. Soa ben porque soa a Italia e estamos no ámbito italiano. Gigoló vén da palabra francesa gigue, que é unha danza barroca de orixe inglesa. Un bailarín executa en solitario uns pasos rápidos e alegres. Nas cortes de Francia ese baile pasou a denominar a certos varóns novos e belos que acompañaban nos bailes ás condesas e duquesas que quedaran con título, facenda e difuntas de marido.

Gore Vidal dicía sobre Tennessee Williams que «unha parte do seu talento procede de non ler nada». Penso que Michel Houlllebecq leva razón cando chama a non confundir "a........

© Galiciaé