E como todas as cousas que se ansían demasiado, unha vez cumpridas, rara vez colman as nosas expectativas. Pode que fose demasiado cedo e a floración aínda non alcanzara todo o seu esplendor ou, ao mellor, non coincidiu ese momento único e irrepetible, en función da variante da luz, que buscaban os pintores impresionistas. Seguramente haberá que darlle unha segunda oportunidade, antes de que se abandonen ao poulo as cereixais debido á competencia das ben refrixeradas froitas de importación.

Tamén, sospeito, podería tratarse dunha merecida penitencia pola soberbia de ir buscar fóra deleites dos que podemos gozar na porta mesma da casa. Xa nos lembraba, hai século e medio, o poeta cacabelense, Antonio Fernández y Morales que a súa vila era a Porta de flores da feraz Galicia.

No verxel do Cúa, como no Jerte, por abril florecen as cereixais; pero a vila berciana máis cereixeira, sen dúbida, é a de Corullón. Coñecida polo románico, polos figos zoupeiros e polo branco florido con que as cereixais tinguen a primavera, en aberta competencia coas neves tardías dos tesos cumes dos Ancares e dos eremíticos montes Aquilianos.

Mesmo o poeta Antonio González Guerrero non pode ignoralas cando canta á súa vila no poema que leva por título Corullón: "Piedra celta en el castro, agria luz de los cerezos./ Y el Burbia como un dios yaciendo boca arriba".

A cereixa, lémbranos Cunqueiro, e non é fábula, foi traída a Occidente por Lucio Licinio Lúculo desde a colonia grega de Kerasos, no Ponto Euxino, cando mandaba as lexións nas guerras contra........

© Galiciaé