Norma Duval, vedette antes que nada, logo habitual dos concursos perralla da tele e polo medio imaxe perenne da tenda onde compran a roupa as señoras bien do ensanche, casou cun señor alemán; podre de cartos nivel mexicano de Ourense e alemán tipo vou comprar Mallorca enteira. Deses que se moven en helicóptero, teñen illa privada na Polinesia meridional e non perden un photocall ibicenco para posar en plan Xesucristo, branco e frouxo, pulseiras ao chou e amosando máis pezas dentais das que un recordaba correspondesen a un ser humano.

Pero o home non tiña dabondo. E como tódolos ricos —que levan o demo do insaciable metido dentro— quería máis: máis que a discreta cortesía do servizo, a adulación dos subordinados cuxos nomes nunca daba aprendido, o sorriso fotocopiado ao sentar na mesa, sempre a segunda máis exclusiva, do restaurante. Quería ser amado, chamar atención e curiosidade, sentir dos demais a ilusión —só ata aí, non nos pasemos— dun coñecido, un amigo. Ser famoso, vamos.

A turra que lle debeu dar a Norma para entrar no seu mundo. Que se lévame a este evento onde malo será non haxa un par de fotógrafos, neste sitio se dis........

© Galiciaé