Poñamos que anda a señora marquesa de Cholmondeley, lánguida e estomballada no sofá de vimbio como se a pintase John Singer Sargent (ese aire de calquera día collo unha tuberculose e me leva Deus) a almorzar un gintonic, ben cargado, na solaina do seu pazo. Pola ventá entra o sol das doce e pola porta de servizo, en bandexa de prata, a prensa do día e uns melindres que traen directos da feira de Chantada. Non tarda o marqués en aparecer: espeluxado e nunha bata de dragóns finamente bordados. Hainas parecidas no Chino Antonio; esta tróuxoa a avó, cando as guerras do opio, de Cantón. Os ricos teñen cousas vellas que están como novas. En fin, bícanse o xusto, danse os bos días —nesa orde— e fan agudos comentarios ao ver que saen, sen telo buscado, no xornal. Os típicos piques aristócratas por cantos na familia foron amantes de reis e raíñas. Estes dous sempre deron que falar. Claro, a diferencia de idade. Casar con alguén levándolle vinte anos, fóra de ambientes universitarios ou da presidencia da república francesa, sempre foi cousa que une a moi ricos e a moi pobres. Como aparcar onde lles cadra, pagar só en efectivo ou non........

© Galiciaé