Baixo as ventás, apartadas da vista pero non moito, hai: dúas bicicletas cas rodas picadas, catro pares de botas vellas, un Seat Ibiza —bo no seu día— coa pintura comida, media ducia de brochas tesas e as tellas todas dun alpendre que xa non existe, que o levou o temporal aló polo dous mil e pico. Por entre os bloques saen os xeranios que para o traballo que piden, que é case nada, boa alegría dan. Unha cadea longa, grosa e enferruxada, silenciosa e sen can.

Para tirar sempre hai tempo. Nunca sabes cando vas sacar proveito deste impermeable, furado nas costas, niño de morcegos e ai, dunha talla que xa non é a túa. Manuel Fraga gardaba en Perbes o traxe de baño de cando Palomares. Por se viña á praia un amigo gordo, dicía. Se o amigo fose gordo, gracioso e destemido dos tópicos preguntaría se brillaba na escuridade. Nunca sabes se de tanto acumular vas acabar cunha casa museo: están sempre cheas de trangalladas. A de Cela en Iria Flavia ten un aire a limpeza dunha síndrome de Dióxenes. Gardaba a mochila e mais as alpargatas vellas da primeira viaxe á Alcarria. Como........

© Galiciaé