Papá, mamá: para andar sempre a berrar, se non vos aguantades, separádevos e xa!

A filla máis vella solta a bomba nuclear, varre a mesa, volatiliza o churrasco e abrasa nunha onda de silencio e estupor a todo o restaurante, que escoitaba cos garfos no aire e as cabezas metidas no prato.
-Boh! E darlle esa alegría a este? Por aquí!
E faille o xesto diante da cara (Susi case non camiña, pero de mans está enérxica) para que Tino, que case non escoita (agás o que lle interesa) capte a mensaxe sen equívocos.

Serven os cafés e a radioactividade familiar volve aos niveis de seguridade. Despídense dos rapaces, van para o coche, Tino aparcouno lonxe, onde non tivera que pagar. Susi acórdase del 20 metros por detrás, cambaleando ao seu ritmo. Rosman se a robaliza estaba salgada, o pequeno a quen sairía mira que pedir pasta nun restaurante, os entrantes malísimos e por riba, escasos. A voltas co ticket declamándoo á beira da estrada, carísimo, di, carísimo todo. Abren cadansúa porta, suben e arrancan en silencio. Teñen o día feito. E a vida. E o amor. Ou algo que se lle pareza.

Que cada un intenta amar como quere, pode ou sabe.........

© Galiciaé