İzleyiciye ilk bakışta bir aşkın yükselişini ve bir yuvanın güvenli sıcaklığını vaat eden The Roses (2025), aslında inatçı bir sorunun etrafında örülüdür: “Güç ilişkileri bizi neye dönüştürür?” Film, bu soruyu bir evliliği nasıl şekillendirdiği ve giderek nasıl kemirdiği üzerinden yanıtlar. Görünmeyen emek adil paylaşılmadığında, “hediye” denilen jestlerin karşılık talep eden birer borç pusulasına dönüşmesinin kaçınılmaz olduğunu ve sonunda bu dönüşümün evi bir savaş alanına çevirdiğini gösterir. Jay Roach’un yönetiminde, Tony McNamara’nın keskin kaleminin kara mizahıyla cilalanan hikâye, aile içi iktidarın ekonomik, sembolik ve bedensel düzlemlerde nasıl kurulduğunu sahne sahne açar.

Sinemada yeniden yapım (remake) geleneği, her zaman tartışmalı bir mesele olmuştur. Yeniden yapımlar, aynı hikâyeyi başka bir tarihsel duyarlılığa tercüme etmekle sınanır. The Roses bu sınamada, Warren Adler’ın acımasız evlilik satirini günümüzün emek rejimi ve cinsiyet rolleri üzerinden yeniden çerçeveler. Warren Adler’ın romanına dayanan 1989 yapımı The War of the Roses hâlâ sinema tarihinin en acımasız evlilik hikâyelerinden biri olarak hafızalardadır. Yeni versiyon ise, Tony McNamara’nın kaleminden çıkan senaryoyla bu hikâyeyi günümüze taşır. Ortaya çıkan yapım, güçlü oyunculukları ve kara mizahıyla dikkat çeker ancak fazla süslü tercihler filmin etkisini sınırlar.

Londra’daki tesadüfî karşılaşma, Amerika’ya uzanan göç hayali ve Theo’nun “birlikte gidelim” cüreti, filmin açılışını şenlendiren bir masumiyet hissi yaratır. Ivy’nin girişimci ışıltısı bu masumiyete ivme kazandırır: iki genç, iki yön, tek umut. Ne var ki film, romantik vaadi on yıl sonra bir aile albümüne çevirirken rüyanın içine gizlenmiş eşitsizlikleri tek tek görünür kılar. İkiz çocuklar, ev içi rutinler ve geleceğe ilişkin sessiz pazarlıklar… Fırtınanın bir müzeyi yıkmasıyla restoranın bir sığınağa dönüşmesi, kader terazisini ansızın Ivy lehine kaydırır; hikâye tam da bu kırılma anında “kim güçlü?” sorusunu evin........

© Film Hafızası