Emekli olurken işyeri arkadaşlarım bir veda yemeği vermişlerdi. Yemek sonrası hem teşekkür etmek hem de bir iki güzel söz söylemek âdettendir. Nedense aklıma en büyük veda olan ölüm geldi. Ölüm de bir vedadır. Ancak o vedada ölü konuşamaz. Cenaze için gelenlere imam sorar: “Rahmetliyi nasıl bilirdiniz?” Orada bulunanlar koro halinde “iyi bilirdik” derler. Öldükten sonra” iyi bilirdik” demenin ölü açısından anlamlı olmadığını asıl “iyi biliriz” sözünün hayattayken söylenmesi gerektiğini düşündüm. Ölüm sonrasına gönderme yaparak, arkadaşlara “Eğer iyi insansam şimdi yüzüme karşı iyisin deyin eğer kötüysem de yüzüme karşı kötüsün deyin, hayatta bir karşılığı ve anlamı olsun” dedim.

Sağlığında çok itibar etmediğimiz insanlara öldükten sonra neden iyi deriz hatta kutsallaştırırız. Bunun çeşitli nedenleri var. Kişi öldüğü zaman artık o rakibimiz değil, ona karşı sorumlu olduğumuz davranışları göstermek zorunda değiliz. Yani o artık bize bir külfet yüklemez. Hem kişi........

© Fikir Coğrafyası