Toplum.

Görünmez bir kapı.

Arzularını kalemime fısıldar.

Hastalık yok.

Ama rapor istiyor.

Başkasının ilacı, kendi adına. Bir o kadar da yoksul ve umarsız.

Bir sabah biri gelir.

Üzgün değil.

Yorgun.

Hayattan kaçmak ister.

“Bana üç beş gün rapor ver,” der sesi.

“Biraz nefes alayım,” der bakışı.

Ona özgürlük.

Bana zincir.

Her rapor, olası soruşturma.

Ama onun gözünde kâğıt.

Toplum yüklenir bana.

Kalemim güç taşır.

Zamanı büker.

Hayatı yeniden düzenler.

Cevap olumsuzsa, sessizce kalkar.

“Ben sadece dinlenmek istedim” der.

Ben mırıldanırım:

“Ben de biraz huzur.”

İki yalnızlık donakalır:

Hayattan kaçan.

Vicdanla, yasa ile sıkışan.

Kanun suç........

© Evrensel