Devletin, sadece güvenlikçi değil, iyileştirici yüzünü göstermesini teşvik etmenin zamanı gelmedi mi?

Sembolik de olsa birkaç yüz kelime Kürtçe bilen hekime maaşa ek tazminat verilmesi, sembolik olduğu kadar yapısal bir jest olmaz mı?

Kalıcı ve pozitif barış için hekimlerin rolü estetik ve kültürel katmanlar içerir.

Hekimlik bir sanat olarak tanımlanır yasalarda. Yine hekimliğin sanatla ilgisi tarihseldir.

Hekimlerin Kürtçe öğrenmesi yeni bir dil ile tanışmanın çok ötesindedir. Sanat ve edebiyattaki temel bazı akımların iz düşümü kendi farkındalıkları olmasa da barizdir bu tutum alışta.

Denebilir ki hekimin 100 Kürtçe kelime öğrenmesi; bir dil kursu değil, bir epistemolojik ve estetik duruştur. Bu jest, toplumcu gerçekçilikteki halkla özdeşlik, metamodernist öz düşünüm, sürrealist sezgi ve antikoloniyal direnişin bir bileşimidir.

Kanımca hekimlerin sembolik de olsa geçmişin yasaklı bir dilini öğrenme tercihini en iyi sanat eleştirmenleri anlatabilir bize. Böyle bir perspektifi ele alan yazıları sanat dergilerinde okumak ne hoş olur!

Tıpkı toplumcu gerçekçi bir yazarın halkın diline, yaşamına, hakikatine dikkat kesilmesi gibidir hekimin hastasının ana dilini öğrenme çabası. Sabahattin Ali’nin, Yaşar Kemal’in romanları misali. Hatırlayalım; halk, bir nesne olarak değil, özne olarak temsil edilir o romanların dilinde. Benzer şekilde az da olsa hastasının ana dilini bilen hekim artık yukarıdan bakan değil, birlikte yürüyen biridir. Aynen resim sanatında Turgut Zaim, Nuri İyem misali.

Bir o kadar da modern akımlarla örtüşür ötekinin dilini öğrenme edimi: Edebiyat ve........

© Evrensel